گوگوش و ابی - نوستالژیا

یکی موندو یکیمون رفت
جهان ما دو قسمت شد

یکی تنها توی خاکش
یکی راهی غربت شد

یکیمون از قفس پر زد
یکی خواست و نمیتونست

نگاهش رو به دریا بود
ولی راهو نمیدونست

دوتا آینده مبهم یه تابستون بی خورشید
همون فصلی که رویامون مث ارتش فرو پاشید

میون زمزمه هامون یه آهنگ یادگاری موند
یکیمون از خدا دور شد یکیمون هنوز نماز میخوند

تو و عکسهای دیروزت
منو شعرای این دفتر

توی نوستالژی جاموندیم
به زیر خاک و خاکستر

به دنیا اومدیم اما
ما این دنیا رو نشناختیم

چه میموندیم چه میرفتیم
به هم بازی رو میباختیم

یکی از ما تموم زندگیشو
توی تصویر تنهایی سفر کرد

نمیدونست خودش رو جا گذاسته
که یه حسی رو قلبش میگه برگرد

یکی از ما هنوزم رو به دریاست
توی دنیای دیروزش اسیره

یه خواهش از خدا داره که شاید
جوونیشو بتونه پس بگیره

تو و عکسهای دیروزت
منو شعرای این دفتر

توی نوستالژی جاموندیم
به زیر خاک و خاکستر

به دنیا اومدیم اما
ما این دنیا رو نشناختیم

چه میموندیم چه میرفتیم
به هم بازی رو میباختیم